Świat naleśników

Według różnych wersji naleśniki mogą pochodzić m. in. z Rzymu bądź Chin. Większość krajów ma swoją ulubioną wersję ciasta naleśnikowego i sposób ich podawania. We wschodniej Europie popularne są bliny ze śmietaną i kawiorem. 

 

Pochodzenie naleśników

Każdy kucharz rozpoczynał swą przygodę z naleśnikami od wyrzucenia pierwszego z nich do kosza na śmieci. Naleśniki są znane i lubiane wszędzie już od czasów starożytnych. To danie o dużym potencjale przyrządza się inaczej w każdej kulturze i przypisuje mu inne pochodzenie. Niekiedy wykwintne i na wyjątkowe okazje, naleśniki bywają też traktowane po macoszemu i są niedocenianą potrawą podrzędną. To w Starożytności powstały pierwsze cienkie placki z mąki i mleka. Rzymianie także uzurpują sobie prawo do tego dania – jedzonych zamiast chleba okrągłych placenta, które w Europie podobno rozsławili legioniści. Jedna z wersji głosi, że naleśniki jedzone z warzywami zawdzięczamy Chińczykom, używającym do wypieku ciasta ryżowego już w IV w p.n.e. Od XV wieku pod koniec karnawału obchodzimy Dzień Naleśnika, kiedy można opychać się do woli pysznościami ze słodkim serem i dżemem czy zapieczonymi ze szpinakiem i serem, z których spływa sos beszamelowy. Często organizowane są wówczas biegi z patelnią, na której kilkakrotnie podrzuca się naleśnika.

Zagraniczne wersje placków

Efektem eksperymentowania z podstawowymi składnikami ciasta naleśnikowego: mąką, mlekiem i jajkami są liczne wersje tych jedzonych w wersji słonej bądź słodkiej placków:

• Francuzi zajadają się cieniutkimi crepes spulchnianymi dodatkiem cydru lub piwa. Je się je z konfiturą, z cukrem, skropione cytryną albo polane płonącym likierem z gorzkich pomarańczy. Z kuchni francuskiej zaczerpnęliśmy aromatyczny sos beszamelowy (którego smak Louis de Bechamel dopracowywał kilkanaście lat), najbardziej pasujący do wytrawnej wersji coraz częściej przyrządzanych naleśników ze szpinakiem i różnymi serami. Włoskie crespelle to prawie identyczny wyrób jak crepes.
• Szwedzi uwielbiają odpowiednik crespelle z pieczoną wieprzowiną, plattar (malutkie, smażone po kilkanaście na jednej patelni placuszki) i raggmunk (warzywne placki przede wszystkim z przetartych ziemniaków).
• w Ameryce i Kanadzie spulchnia się gęste ciasto proszkiem do pieczenia i pałaszuje na śniadanie centymetrowej grubości pancakes z syropem klonowym lub masłem orzechowym.
• Holenderskie pannekoeken są bardzo duże i chrupkie, spulchnione i jedzone z boczkiem.
• Rosja i Ukraina mają swoje puszyste bliny z dodatkiem mąki gryczanej, podawane z kwaśną śmietaną i kawiorem.
• Egipski katief jest smażony jednostronnie, chłodzony, po nałożeniu farszu skleja się jego brzegi, smaży i moczy w słodkim syropie.
• Japońskie dorayaki przyrządza się z gąbczastego ciasta, a 2 placki łączy słodka fasolowa pasta.